Antarktyka to rozległa część kuli ziemskiej położona wokół bieguna południowego.
W jej skład wchodzi Antarktyda oraz liczne archipelagi i małe wyspy położone w kierunku północnym.
Warunki naturalne na Antarktyce
W stosunku do linii konwergencji antarktycznej Antarktyka zajmuje 52,2 miliona kilometrów kwadratowych. Antarktyda zajmuje z tego 14 miliona kilometrów kwadratowych. Pozostała część zajęta jest w większości przez ocean nazywany Antarktycznym. Wody tego oceanu mają bardzo niską temperaturę oraz obniżony poziom zasolenia. Charakteryzują się one także wysoką zawartością odżywczych substancji. Zdecydowana większość terytorium Antarktydy pokryta jest lądolodem o bardzo urozmaiconej powierzchni. W rzeźbie terenu wyróżniają się potężne łańcuchy górskie. Najwyższy szczyt to Vinson o wysokości 5140 metrów nad poziomem morza. Szczyt ten położony jest w Górach Ellswortha. Widoczne są także głębokie depresje. W granicach Antarktyki położonych jest wiele wysp i archipelagów pochodzenia wulkanicznego.
Krótka historia badań Antarktyki
Antarktyda to ostatni odkryty kontynent. Został on odkryty w I. Połowie XIX wieku. Niektóre z wysp antarktycznych zostały odkryte w wieku XVIII. Nowy kontynent jako pierwsi zobaczyli uczestnicy rosyjskich i brytyjskich wypraw. Na biegunie południowym jako pierwsi stanęli uczestnicy wyprawy norweskiej, którą kierował Roald Amundsen. Na biegunie południowym stanęli także uczestnicy wyprawy kierowanej przez Roberta F. Scotta. W drodze powrotnej wszyscy jednak zginęli. Badania „białego kontynentu”prowadzili także Polacy i to już w XIX wieku. W tym czasie badaniem tego kontynentu zajmowali się: Henryk Arctowski i Antoni Dobrowolski. Obaj uczestniczyli w latach 1897-1899 w belgijskiej wyprawie, która jako pierwsza zimowała na południe od południowego koła podbiegunowego. Kontynent jest odwiedzany także przez polarników. Samotnie na biegun południowy dotarł w roku 1995 najwybitniejszy polski polarnik Marek Kamiński. Od 1977 roku działa polska stacja naukowa nosząca imię H. Arctowskiego.