Grenlandia jest największą, ale bardzo rzadko zaludnioną wyspą na świecie. Mieszka na niej pięćdziesiąt sześć tysięcy mieszkańców. Z krańców wyspy do bieguna północnego jest zaledwie osiemset kilometrów.
Położenie
Grenlandia leży w północnej części Oceanu Atlantyckiego. Powierzchnia wyspy wynosi 2175,6 tysięcy kilometrów kwadratowych. Niemal 83 procent jej powierzchni pokryte jest lodem. Cechą charakterystyczną wyspy są długie i głębokie fiordy. Panuje na niej klimat polarny, tylko w części południowo-zachodniej klimat subpolarny. Na południu Grenlandii temperatura waha się zimą od -6 stopni Celsjusza do 7 stopni latem. Na północy wynosi ona -31 do 3 stopni Celsjusza. Na południu opady wynoszą 1900 milimetrów, na północy 200.
Lodowiec
Średnia grubość lądolodu wynosi 1500 metrów, są miejsca, w których zbliża się do 3500 metrów. Przemieszcza się on z centrum wyspy do jej brzegów. Są miejsca, w których sięga samych brzegów tworząc góry lodowe. Najwyższy szczyt Grenlandii to Góra Gunnbjørna (3700 m n. p. m.), z której spływa największy na wyspie Lodowiec Christiana IV. Tereny niepokryte lodem występują tylko na wybrzeżach.
Historia wyspy
Rdzennymi mieszkańcami Grenlandii byli Eskimosi, którzy dotarli na nią około 2000 lat przed naszą erą z Ameryki Północnej. W roku 982 na wyspę dotarł Eryk Rudy. To jemu wyspa zawdzięcza swoją nazwę; Eryk nazwał ją „Grønland” – „Zielony kraj”. W tym czasie klimat był bardziej łagodny niż jest obecnie. Około roku 1000 wyspa została schrystianizowana. Ochłodzenie klimatu na wyspie zaczęło się około XIV wieku, w tym też czasie Grenlandia zaczęła się wyludniać. Całkowicie opustoszała w wieku XV. Nowa kolonizacja rozpoczęła się w latach 20. XVIII wieku. Od 1953 roku Grenlandia jest częścią Danii. Znaczną autonomię przyznano jej w 1979 roku. Największym skupiskiem ludności na wyspie jest Nuuk. Rdzenni mieszkańcy, Eskimosi, zamieszkują we wschodniej części Grenlandii. Głównym środkiem transportu są sanie, brak jest połączeń kolejowych. Działają linie lotnicze i żeglugowe.