Do rodziny tej należą nie tylko konie, ale także osły i zebry. Wszystkie te zwierzęta są roślinożerne. Ich cechy charakterystyczne to długa głowa i szyja oraz szczupłe nogi. Koniowate należą do rzędu zwierząt nieparzystokopytnych.
Kilka słów o koniach
Spośród dzikich koni na wolności żyją konie Przewalskiego. Do Europy trafiły one pod koniec XIX i na początku XX wieku. Obecnie spotykane są w ogrodach zoologicznych i w zwierzyńcach. Koń Przewalskiego jest wielkości małego lub średniego konia domowego. Jest on przysadzistej budowy, wyróżnia się także grubą szyją. Formą dzikiego konia był także żyjący kiedyś na ukraińskich stepach tarpan stepowy. W polskich, litewskich i białoruskich puszczach oraz w puszczach na terenie Prus Wschodnich do połowy XVII wieku zamieszkiwał z kolei tarpan leśny. Przyczyną wymarcia dzikich koni były prześladowania ze strony człowieka i zniszczenie środowiska, w którym żyły. Konie udomawiano w wielu różnych częściach świata w różnych czasach. Jako pierwsi dzikich rumaków najprawdopodobniej dosiedli żyjący w środkowej Azji nomadzi. Przypuszczalnie miało to miejsce już 4 tysiące lat temu. Obecnie jest 200 ras koni domowych. Zostały one pogrupowane w trzy kategorie: konie zimnokrwiste, gorącokrwiste i kucyki.
Zebry
Obecnie żyje ich tylko 3 gatunki: zebra Grevy`ego, stepowa i górska. Wszystkie gatunki tych zwierząt mają pasiaste, czarno-białe umaszczenie, wszystkie zamieszkują także na terenie afrykańskich sawann. Najliczniej reprezentowanym gatunkiem jest zebra stepowa. Gatunek ten został podzielony na 2 podgatunki: zebrę Granta i zebrę Chapmana. Gatunkiem, który niemal wyginął jest zebra Grevy`ego.
Osły
Zostały udomowione w Egipcie około 4000 lat przed naszą erą. Są zaliczane do najstarszych zwierząt domowych, które należą do rodziny koniowatych. Osioł domowy wywodzi się od dwóch podgatunków osła afrykańskiego: osła somalijskiego i nubijskiego. Oba te podgatunki wciąż jeszcze można spotkać w bardzo niewielkich ilościach na pustynnych stepach w północnych częściach Afryki.