Słonie należą do rzędu trąbowców. Kiedyś żyło 352 gatunki. Dzisiaj pozostały zaledwie 2: słoń afrykański i indyjski. Nazwa rzędu pochodzi od trąby, która powstała na skutek przedłużenia nosa i wargi górnej.
Charakterystyczne cechy słoni
Wspomniana trąba to niezwykle skomplikowany narząd. Tworzy go około 100 000 wiązek mięśni. Dzięki temu można się ona zginać na wszystkie strony i rozciągać. Słonie wbrew obiegowym opiniom nie są ociężałymi ssakami. Są szybkie, zwinne, poruszają się bezszelestnie. Słonie nie tylko chwytają nią pożywienie, ale także wąchają i oddychają. Na twardej ziemi praktycznie nie pozostawiają śladów. Ich z pozoru niezgrabne i kolumnowate nogi doskonale radzą sobie na górskich, czasem bardzo wąskich ścieżkach. Chodzą z prędkością maksymalnie 6 kilometrów na godzinę, ale na krótkich dystansach mogą biegać z prędkością nawet do 30 kilometrów na godzinę. Mają słaby wzrok, ale za to świetny węch, słuch i pamięć.
Słoń afrykański
Słonie te żyją obecnie w parkach narodowych wschodniej i środkowej Afryki. Wyróżniają się dużymi, wachlarzowatymi uszami. Pełnią one ważną funkcję: wachlując się nimi słoń może zapobiec przegrzaniu się organizmu. Poruszając swoimi dużymi uszami słonie odstraszają także owady. Słonie afrykańskie uwielbiają kąpiele; w wodzie mogą spędzić wiele godzin. Kiedy na sawannie panują duże upały przed słońcem chronią się w cieniu drzew. Słonie afrykańskie mają potężne ciosy. To z ich powodu stały się celem polować kłusowników. Gdyby nie zostały utworzone parki narodowe, prawdopodobnie żyłyby dzisiaj tylko w ogrodach zoologicznych. Wciąż jednak są na organizowane nielegalne polowania.
Słoń indyjski
Zamieszkuje w lasach nie tylko Indii, ale także Malezji i Sri Lanki. Osiąga mniejsze rozmiary niż afrykański kuzyn. Nie ma też tak dużych uszu. Najliczniejszym podgatunkiem jest słoń bengalski. Inne podgatunki już wyginęły albo są bliskie wyginięcia. Są dobrymi pływakami i biegaczami, dobrze się wspinają. W niewoli rozmnażają się bardzo rzadko. Dają się łatwo oswoić.