Pierwszy opis Drogi Mlecznej zamieścił Klaudiusz Ptolemeusz w dziele „Mathematike syntaxis”. Pierwszy jej model został opracowany w roku 1750 przez angielskiego astronoma T. Wrighta. Kolejny powstał prawdopodobnie w roku 1900. Droga Mleczna obejmuje wszystkie widoczne gwiazdy i Układ Słoneczny.
Gdzie można obserwować Drogę Mleczną?
Jest ona widoczna w postaci jasnego pasa, który biegnie przez sferę niebieską wzdłuż równika Galaktyki na obu półkulach. Jej fragmenty można więc obserwować z każdego punktu Ziemi o różnych porach roku. Spośród istniejących 88 gwiazdozbiorów Droga Mleczna obejmuje 32. W naszej szerokości geograficznej można obserwować ją tylko częściowo. Najlepsza pora do obserwacji to bezksiężycowe noce w sierpniu i wrześniu.
Gwiazdozbiory wchodzące w skład Drogi Mlecznej
W skład Drogi Mlecznej wchodzą między innymi gwiazdozbiory:
Orzeł;
Strzała;
Lutnia;
Lisek;
Łabędź;
Jaszczurka;
Cefeusz;
Andromeda;
Kasjopeja;
Żyrafa;
Perseusz;
Strzelec;
Tarcza Sobieskiego
Oprócz gwiazdozbiorów w Drodze Mlecznej znajdują się skupiska pyłów i gazów mające postać mgławic. Centrum Centrum Galaktyki zlokalizowane jest wokół gwiazdozbioru Strzelca. Wokół niego krążą gromady gwiazd o kulistym kształcie. W ich skład wchodzą tysiące starych gwiazd. Wiele z nich na pewno pamięta czasy, w których narodził się wszechświat. Gwiazdy te tworzą halo Galaktyki. W naszym kraju przy pomocy lornetki możliwe jest obserwowanie jedynie kilku gromad tych gwiazd. Ciekawymi obiektami Drogi Mlecznej są również mgławice: obłoki materii miedzygwiazdowej. Bardzo interesującą mgławicą jest Mgławica Oriona. Zbudowana jest ona z molekularnych obłoków oraz z wodoru. W jej pobliżu położona jest Mgławica Koński Łeb.
Dla astronomów Droga Mleczna jest punktem odniesienia, kiedy chcą dokonać opisu położenia gwiazd. Na podstawie jej przebiegu opracowano układ galaktyczny. Było to możliwe dzięki temu, że położenie Drogi Mlecznej nie jest zależne od ruchów Ziemi. Podstawą układu galaktycznego jest równik Galaktyki.