Dużą część wiedzy o faunie i florze w dawnych epokach geologicznych uzyskano badając skamieniałości.
Dzięki temu udało się odtworzyć wygląd wymarłych około 70 milionów lat przed pojawieniem się człowieka amonitów.
Kiedy żyły amonity?
Były one bardzo liczną i niezwykle zróżnicowaną grupą muszlowych głowonogów. Zamieszkiwały środowiska wodne począwszy od dewonu aż do końca epoki kredy. Przez miliony la przeszły liczne przemiany. O tym jak bardzo były one liczne świadczy ogromna liczba odnajdywanych przez badaczy skamieniałości. Bogactwo gatunków umożliwiło naukowcom określanie wieku geologicznego.
Wygląd i pochodzenie nazwy
Ich miękkie ciała nie pozostawiły po sobie żadnych śladów, nie pozostały one także w stanie kopalnym. Ale ich miękkie skorupy doskonale zakonserwowała słona woda. Są odkrywane w skałach, które przez miliony lat zalegały w strefie niezbyt głębokich strefach mórz otwartych. Naukowcy przypuszczają, że środowiskiem sprzyjającym amonitom była głębokość od kilkudziesięciu do kilkuset metrów. Wybrały taką głębokość ze względu na mnogość pokarmu. Pozostałości amonitów znajdowano także w skałach znajdujących się na lądzie w miejscach, w których przed milionami lat było morze. Skamieliny te są podobne do skorup ślimaków. Są one jednak skręcone w jednej płaszczyźnie. Urzeźbienie amonitów jest jednak bardziej wyraźne i urozmaicone niż u ślimaków. Inaczej też było ułożone ciało amonitów we wnętrzu skorupy. Nazwa „amonity” narodziła się w XVIII wieku. Pierwsze odnajdywane muszle nazwano „rogami Amona”, z czasem zaczęto je nazywać po prostu amonitami.
Kształt muszli
Dokonując klasyfikacji amonitów badacze biorą pod uwagę kształt ich muszli. Mogą one mieć kształt zagiętego rogu (cyrtokon), prostej rurki o stożkowatym kształcie (ortokon) luźno lub ciasno zwiniętej na kształt spirali (nautilokon). Skorupy te mogły być zwinięte tak, że ich skręt był widoczny całości lub tak, że najmłodsze skręty całkowicie zasłaniały starsze. Zmieniało się także jej urzeźbienie. Stawało się ono coraz bardziej bogate.