Secesja to styl, który pojawił się pod koniec XIX wieku. Ten nowy styl pojawił się bardzo szybko i równie szybko zniknął. Dzieła, które powstały w tym okresie bardzo szybko stały się synonimami złego smaku. Traktowano je z pogardą, w efekcie w Paryżu w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku wiele secesyjnych budowli zburzono, nieliczne poddano przebudowie. Secesja została doceniona dopiero w latach pięćdziesiątych.
Inspiracje dla nowego stylu
Secesja zaczęła kształtować się około roku 1890. Nurt ten rozwijał się jednocześnie w kilku europejskich ośrodkach. Inspiracji dla stworzenia nowego stylu było mnóstwo. Artyści inspirowali się angielskim ruchem Arts and Crafts, bardzo modną sztuką Dalekiego Wschodu, malarstwem prerefaelitów, drzeworytem japońskim. Secesja wchłonęła także wiele elementów rokoka, czerpała również z regionalnych tradycji. Szczyt je popularności przypadł na rok 1900 i odbywającą się w Paryżu Wystawę Światową. Najważniejszymi ośrodkami secesji były takie kraje, jak: Anglia, Francja, Niemcy, Austria, Belgia.
Cechy charakterystyczne dla stylu secesyjnego
Skłonność do estetyzacji oraz dekoracyjna stylizacja to cechy najbardziej charakterystyczne dla sztuki secesyjnej. Falista, długa i dynamiczna linia to główny środek wyrazu secesyjnych artystów. Płaskość to najważniejsza cecha malarstwa i grafiki z okresu secesji. Artyści zrezygnowali z efektów perspektywicznych, operowali płaskimi kształtami oraz obwiedzionymi mocnym konturem plamami. Kolejną cechą charakterystyczną tego stylu jest wertykalizm – secesja preferowała wysmuklone ludzkie postacie, wąski i wysokie formaty malowideł, strzeliste rośliny. Budowle miały zakrzywione ściany, powyginane gzymsy, zaokrąglone kształty. Przykładem przedziwnej secesyjnej architektury są dzieła Antonia Gaudiego: Casa Batlló oraz nie ukończony po dziś dzień kościół Sagrada Familia w Barcelonie. Secesja była także jednym z głównych nurtów Młodej Polski. Najbardziej wybitnym przedstawicielem polskiej secesji jest Stanisław Wyspiański.