Stanisław Wyspiański to nie tylko grafik i malarz, ale także architekt, poeta i dramaturg. Jego życie porównywane jest do tragedii z czasów antycznych: wizjoner sztuki patrzył jak upadały stworzone przez niego projekty; intelektualista ożenił się z prostą chłopką; ten subtelny poeta umarł na chorobę weneryczną.
Krótka biografia
Stanisław Wyspiański urodził się 15 stycznia 1869 roku w Krakowie. Był pierworodnym synem Marii i Franciszka Wyspiańskich. Ojciec Stanisława był rzeźbiarzem, który odniósł kilka artystycznych sukcesów. Dzieciństwo Stasia upływało wśród rzeźb ojca. Po śmierci matki w roku 1880 przeprowadza się do domu wujostwa Stankiewiczów. Wyspiański był uczniem Gimnazjum świętej Anny. Tam zaprzyjaźnił się między innymi z Lucjanem Rydlem. Po maturze wstępuje na uniwersytet, gdzie studiuje malarstwo okresu renesansu, pracuje też jako pomocnik Jana Matejki. W 1890 roku wyrusza w podróż po Europie. Do kraju powraca w 1903 roku. U schyłku swojego życia jest malarzem niespełnionym. Umiera w Krakowie 28 listopada 1907 roku.
Witraże dla katedry we Lwowie
Zamówienie na projekt tych witraży artysta otrzymał w 1892 roku. Kartony z projektami do dwóch okien powstawały przez okres dwóch lat. W oknie dolnym znalazła się scena przedstawiająca ślubowanie króla. Okno górne to scena wizyjna przedstawiająca alegorię Polski ginącej. Częścią projektu witraży dla lwowskiej katedry jest pastel „Polonia”. Projekt Witkacego został odrzucony przez komitet katedralny. Uznano go za prymitywne dzieło, członkowie komitetu byli najbardziej zbulwersowani tym, że artysta nadał Matce Bożej chłopskie rysy.
Dziewczynka w niebieskim kapeluszu
Wyspiański bardzo chętnie malował dzieci. Pierwsze obrazy z dziećmi malował już w czasach paryskich. Jego ulubionymi modelami były między innymi własne dzieci. „Dziewczynka w niebieskim kapeluszu” to obraz namalowany przez artystę w roku 1895. Pastel obecnie znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie. Przedstawia siedzącą, zamyśloną dziewczynkę, która opiera głowę na skrzyżowanych ramionach.