Styl romański do kierunek w architekturze i sztuce okresu średniowiecza. Styl ten obejmował Europę Zachodnią i Środkową. Nazwę temu stylowi nadali historycy francuscy na początku XIX wieku. W ten sposób podkreślili, że styl romański bardzo mocno związany był z dawną cywilizacją rzymską.
Sztuka sakralna: kościoły
Architektura romańska była podporządkowana teologii chrześcijańskiej. Inicjatorami budowy nowych kościołów byli mnisi: benedyktyni, cystersi. Rodzący się kult miejsc świętych, do których z całej Europy pielgrzymowały rzesze potników, sprzyjał zarówno rozwojowi miast jak i budowie monumentalnych świątyń. Modele najsłynniejszych pomników chrześcijaństwa pątnicy zabierali ze sobą do swoich krajów w celu zbudowania u siebie podobnych. Nowy styl w sztuce rozwijał się więc bardzo szybko. Materiałem, które przede wszystkim używano do budowy kościołów w owym czasie był kamień. Na tych terenach, na których kamień był rzadkością stosowana była cegła. Cechą charakterystyczną romańskich świątyń były bardzo grube mury i ograniczana do minimum wielkość drzwi i okien. Budowle sakralne wznoszono przede wszystkim na planie krzyża łacińskiego.
Malarstwo freskowe
Rozwinęło się w ówczesnych latach bardzo mocno. Dekoracje ze scenami misyjnymi i moralizatorskimi wykonywane były na świeżo nałożonym tynku. Do naszych czasów zachowało się jednak niewiele fresków romańskich. Na wielkich powierzchniach ścian bardzo chętnie malowano Jezusa Chrystusa otoczonego apostołami, postacie świętych, aniołów, sceny ze Starego Testamentu. Postacie z fresków romańskich bardzo często mają nieproporcjonalnie duże głowy, ich ciała ukryte zostały pod szatami, których fałdy zostały pionowo wyprofilowane. Malowidła miały bowiem nastrajać wiernych do skupienia i refleksji, nie chodziło więc o to, aby wiernie oddać budowę anatomiczną.
Sztuka romańska rozwijała się także w Polsce. Wpływom kultury romańskiej najwcześniej uległ położony w Małopolsce Kraków. Pozostałością katedry romańskiej jest krypta świętego Leonarda na Wawelu.