Pierwsze mapy stref klimatycznych zostały stworzone przez geografów jeszcze w XIX wieku. Były one dość precyzyjne, mimo że nie układały się idealnie zgodnie wzdłuż zwrotników i kół podbiegunowych. Nadal jednak uznawanych jest pięć stref klimatycznych z tym, że współcześnie wymieniane są także w każdej z nich mniejsze strefy i odmiany.
Strefa równikowa
Rozciąga się po obydwu stronach równika. Strefa tego klimatu charakteryzuje się najwyższą średnią temperaturą, niewielką roczną amplitudą temperatur i obfitymi opadami. Średnia temperatur ze wszystkich miesięcy przekracza 20 stopni, a ulewne deszcze występują wiosną i jesienią. Wilgotność powietrzna w bezdeszczowe dni wynosi od 70 do 90 procent.
Strefa klimatu zwrotnikowego
Rozpoczyna się od około 10-15 równoleżnika w kierunku na północ i południe od równika. Strefa tego klimatu nie jest tak już tak jednorodna. Stąd też w tej strefie wyróżnia się klimat zwrotnikowy suchy i morski (ten ostatni występuje dodatkowo w wersji monsunowej). Średnia najniższa temperatura w strefie klimatu zwrotnikowego na półkuli północnej występuje w styczniu, na południowej w lipcu i wynosi 10-20 stopni Celsjusza lub nawet więcej. W strefie odmiany suchej leży między innymi Sahara.
Strefa klimatu podzwrotnikowego
Występuje w odmianie suchej i morskiej. Strefa morska dzieli się jeszcze na monsunową i śródziemnomorską. W ciągu roku temperatura waha się od 10 do 20 stopni Celsjusza. Lato jest upalne, roczna suma opadów nie przekracza 1000 milimetrów. W odmianie suchej lata są skwarne i suche, a zimy nie tylko suche, ale także bardzo mroźne.
Strefa umiarkowana
Zaczyna się od 35 równoleżnika na półkuli południowej i 40 na półkuli północnej. Te dwie wielkie strefy rozciągają się aż do kręgów polarnych. Są bardzo zróżnicowane, wyróżniono więc w nich strefę umiarkowaną ciepłą i chłodną. W każdej z nich dodatkowo wyróżnione zostały: kontynentalna i morska z odmianą monsunową. Dość znaczne obszary zajmuje klimat przejściowy. Pod jego wpływem pozostaje między innymi Polska.