Do rodziny dzięciołów należy 208 gatunków ptaków. Kilka z nich żyje także w Polsce.
Gatunki dzięciołów zamieszkujące polskie lasy
W polskich lasach możemy spotkać:
dzięcioła czarnego. To największy dzięcioł spośród rodzimych gatunków. Zamieszkuje głównie w dużych kompleksach leśnych. Szczególnie chętnie wybiera lasy świerkowe i sosnowe. Ma jednolicie czarne upierzenie i czerwoną „czapeczkę”;
dzięcioła dużego. Wbrew nazwie jest mniejszy od dzięcioła czarnego. Można go spotkać w lasach każdego typu, najczęściej jednak w sosnowych. Jest bardzo ładnie ubarwiony ma czarny grzbiet, kuper i wierzch głowy, dużą białą plamę na skrzydłach, białą górną część brzucha. Samce mają jeszcze intensywnie czerwoną plamę na tyle głowy i dole brzucha;
dzięcioł trójpalczasty. Można go spotkać w Pieninach, Tatrach, Sudetach;
dzięcioł zielonosiwy. Zamieszkuje głównie południowe rejony Polski na ternach pagórkowatych lub górskich. Można go spotkać nie tylko w lasach liściastych, ale także w parkach;
dzięcioł mały: zamieszkuje sady, parki, lasy liściaste i mieszane;
białogrzbiety: wybiera stare drzewostany. Trudno go zobaczyć, gdyż żyje tylko w ścisłych rezerwatach, które nie są oczyszczane ręką człowieka.
Pożywienie
Większość gatunków dzięciołów ma podporowe, sztywne ogony, ostre dzioby oraz długie i bardzo mocne języki często zakończone zadziorkami. Dzięki temu mogą wydobywać szkodniki ukryte pod korą drzew. Żywią się też mrówkami, kornikami i chrząszczami. Zimą zmieniają swoją dietę. Żywią się wtedy nasionami świerka i sosny. Nie gardzą także orzechami. Aby rozbić twarde szyszki lub orzechy wybierają najpierw szczelinę w drzewie (jeśli jej nie ma, pracowicie ją wykuwają), mocują je w niej i dopiero rozbijają. Miejsce to nazwane zostało kuźnią dzięcioła. Jeżeli chcemy zimą dokarmiać dzięcioły, możemy na gałęzi drzewa zawiesić kawałek niesolonej słoniny. Na pewno w czasie mrozów nie pogardzą takim smakołykiem.
Mocne dzioby, sprawne poruszanie się wśród pni i gałęzi drzew to najbardziej charakterystyczne cechy dzięciołów.